"Off-off" Ewa Skunart

Witajcie na ulicy Uroczej. Tutaj całymi dniami kobiety gotują, popalając papierosy, a mężczyźni przesiadują w piwnicach i zajmują się swoimi męskimi sprawami. To świat dzieciństwa dwóch małych dziewczynek, w którym beztroska i radość przeplatają się z mrokiem i lękiem... Teraz ulica Urocza, tak jak przyjaźń z dawnych czasów, jest już tylko wspomnieniem, a dwie dorosłe kobiety, niegdyś nierozłączne, mają spotkać się po latach. Gdy w oczekiwaniu na spotkanie upływają kolejne godziny, a dawna przyjaciółka się nie zjawia, do kobiety samotnie czekającej przy kawiarnianym stoliku powracają wspomnienia, które, przelane na papier, mogą stać się kanwą scenariusza – prawdziwie offowego.

Czytaliście kiedyś książkę i mieliście wrażenie, że jest tutaj wszystkiego za dużo? Mi rzadko zdarzają się takie sytuacje, ale „Off-off” jest doskonałym przykładem. Ta lektura rozpoczęła się zadziwiająco dobrze, lecz skończyła jako totalna klapa.

Główną bohaterkę poznajemy już jako dojrzałą kobietę, której udało się osiągnąć niemałe (w moim mniemaniu) rzeczy, jednak sama ma dość krytyczny punkt widzenia. Kobieta, której imienia nie poznamy aż do połowy książki, ewidentnie ma problem z rozwojem kariery dawnej przyjaciółki i jest to pierwsza rzecz, która szybko zaczęła mi działać na nerwy, chociaż nie spisała jeszcze tego tytułu na straty.

Bohaterka przybliża nam problemy kobiet z ulicy Uroczej w formie wspomnień, chce jeszcze raz dać przyjaciółce pole do wspominek na temat przeszłości. I tutaj formuje nam się patologiczny, lecz niestety wiarygodny obraz realiów życia matek i babć, zwłaszcza tych starszych datą. Autorka w prosty, lecz dobitny sposób opisuje niedopuszczalne, choć prawdziwe historie. Opowieść snuta jest z dziecięcego punktu widzenia, okropne rzeczy przybierają formę zwykłej codzienności.

I na tym etapie kończy się nam poprawna część tej książki, nie chcąc zdradzać nic z fabuły, mogę jedynie powiedzieć, że później dostajemy off-offową ilość chaosu, bezsensownych zdarzeń fabularnych i dozę egocentryzmu autorki, która cierpi na podobną przypadłość tworzenia bohaterów co Katarzyna Michalak. Przyznam, że z tym tytułem (a liczy mniej niż 200 stron) męczyłam się 3 tygodnie. W połowie, na chwilę autorka znowu porusza ważne tematy, jednak po wcześniejszej klapie nie mogłam potem się zaangażować w żaden poruszony temat. Ponadto mam ogromny problem z zakończeniem, które było bezsensowne, niczego nie tłumaczyło i nie wnosiło również nic świeżego.

Przy całej mojej sympatii dla polskich pisarzy, muszę przyznać, że ta książka nie tylko mnie rozczarowała, ale również zdenerwowała i zostawiła niesmak, właśnie przez ten niezrozumiały dla mnie nieporządek, niekonsekwentne prowadzenie fabuły i generalnie niewykorzystanie potencjału jaki dawał temat podjęty na początku powieści.

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Novae Res, jednak nie polecam tej książki, nawet jeśli macie niewyobrażalną ilość wolnego czasu. Każda inna pozycja będzie lepszym wyborem.

Pzdrawiam,
Gabcia