Przedpremierowo: "Marzyciel" Laini Taylor

 

To marzenie wybiera marzyciela, a nie odwrotnie. Lazlo Strange od zawsze marzył, aby poznać tajemnice zaginionego miasta Szloch. Jako sierota, a potem skromny bibliotekarz, nawet nie przypuszczał, że ma szansę na odbycie kosztownej wyprawy przez pustynię Elmuthaleth do miejsca, gdzie mieszkają mityczni wojownicy. Dopóki sami nie przekroczyli bramy Wielkiej Biblioteki i nie zaproponowali wyprawy… komuś innemu.

Niebieska okładka, złota ćma i wiele zachwytu. Tymi słowami można było opisać książkę "Strange the Dreamer" zanim ogłoszono polską premierę, która oczywiście spotkała się z ogromnym entuzjazmem. Trzeba się przecież dowiedzieć, skąd ten tytuł zawdzięcza swoją popularność. Z takimi założeniami sięgnęłam po tą pozycję i dzięki temu wiem, jaka poprawka musi się znaleźć w opisujących ją słowach: niebieska okładka, złota ćma i wiele ZASŁUŻONEGO zachwytu. 

"Zabroń czegoś człowiekowi, a będzie tego pragnął jak zbawienia duszy; jeszcze bardziej, jeśli to coś jest źródłem niebywałego bogactwa."

Być może bardziej logicznym posunięciem, byłoby omówienie w pierwszej kolejności fabuły czy bohaterów, jednak postawię tym razem język. Laini Taylor uczyniła swoją powieść czystą poezją. Kiedy czytałam "Marzyciela" moje serce zalewało się miodem od pierwszej strony. Chyba nigdy nie zdarzyło mi się natknąć na coś równie czarującego. Dlatego wielkie brawa dla Bartosza Czartoryskiego, który włożył tyle trudu i oddał w ręce czytelników tłumaczenie idealne.

Sama stylistyka nie jest tu jednak jedynym atutem. Autorka wprowadza nam zalążki nowego języka, mity i legendy ludności Zapomnianego Miasta i pokuszę się nawet o stwierdzenie, że imiona każdej z postaci są przemyślane i piękne. Od samego początku byłam zdumiona wyrafinowaniem opisów i o mojej miłości do tej książki pod względem językowym, mogłabym mówić bez przerwy. Jednak zachwyt nie kończy się w tym miejscu.

"Tutaj wszyscy jesteśmy dziećmi w mroku." 

Lazlo Strange, jest jednym z najbardziej oryginalnych bohaterów z jakimi się spotkałam. I nie chodzi tu o to, że zrzucił moje ulubione postacie z podium. Nie, daleko mu do tego. Jednak Taylor wykreowała protagonistę, który zaskakuje, wzbudza empatię, ale daje też nadzieję na ludzką bezinteresowność. Ponadto fakt, że narracja była prowadzona w trzeciej osobie, pozwoliło nam poznać innych uczestników historii. Taki zabieg stawia na indywidualną ocenę czytelnika, autorka nie narzuca nam, że ktoś jest jednoznacznie zły czy dobry. Wysuwamy własne wnioski na podstawie portretów psychologicznych i rozwoju akcji.

A fabuła w tym tytule, to kolokwialnie miazga. Nie mam pojęcia co Laini Taylor myślała, kiedy pisała "Marzyciela", ale nie da się w spójny sposób opisać co się tam wyprawia. Prawdę mówiąc kilka wątków dało się przewidzieć, ale w żaden sposób nie wpłynęło to na moje pozytywne odczucia do lektury. Próbuję teraz sklejać zdania, ale zupełnie mi to nie wychodzi. W tej pozycji nie ma zwrotów akcji, no może oprócz jednego. Te 500 stron to wprowadzenie do nadchodzącej opowieści i jest to zrobione tak dobrze, że nie mogłam się oderwać. 

"Oto przekleństwo śnienia: człek musiał kiedyś powrócić do rzeczywistości, gdzie nie było skrzydeł na plecach i słodkich ramion bogini."

Pochlebne opinie, z którymi spotkałam się do tej pory, nie są w żadnym stopniu zakłamane. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić osoby, której ta książka by się nie spodobała. Warto ją nie tylko przeczytać, ale też posiadać we własnych zbiorach. 

Polskiej wersja "Strange the Dreamer" pojawi się w księgarniach 14 marca. Za możliwość przeczytania tego tytułu przed premierą dziękuję Wydawnictwu SQN. 

Czekacie na tą pozycję? Moim zdaniem warto :)

Pozdrawiam,
Gabcia